Long time ago and almost back in Holland

Molweni,

Het is weer even geleden, maar hier toch weer een verhaaltje van mij. De laatste keer was 15 maart, dus een update is wel nodig denk ik. Helemaal omdat mijn ouders zondag komen en ik daarna waarschijnlijk wel weer een verslag kan maken.

Ik ben op 20 en 21 maart, samen met de andere studenten, mee geweest op het 7 Pounds Camp. 7 Pounds is een organisatie die samenwerkt met MTR Smit. Deze organisatie zorgt voor de kinderen nadat ze 18 zijn geworden en bij MTR weggaan. Ze beginnen al eerder met de voorbereidingen voor het ‘uit huis gaan’ en daar was dit kamp ook een onderdeel van. Wij mochten mee als vrijwilligers om te zien hoe zij aan het werk gaan. Op het kamp deden ze zowel spelletjes als groepssessies over hun leven. De afwisseling was erg leuk en we hebben het echt super gezellig gehad met de kinderen. Ze waardeerden alles wat we deden en dat maakt ons werk super leuk.

De week erna was wat rustiger, gewoon elke dag stage en ik heb groepssessies gegeven in de huizen. Dit zijn sessies om te praten over de familie van de kinderen. Dit is erg belangrijk omdat ze zichzelf nog steeds als onderdeel van hun eigen familie moeten kunnen zien.

In het eerste weekend van april was de Iron Man. De Iron Man is een big ass triatlon waarbij er 3,8 km wordt gezwommen, 180 km wordt gefietst en een marathon wordt hard gelopen. Ik moest hierbij het hele weekend werken, vrijdag moesten wij alles opzetten voor de kinderen die bleven slapen op het evenement. Deze kinderen gingen boereworsrollen verkopen, dit zijn een soort hotdogs. Zaterdag was de Iron Kidz, hier deden een aantal kinderen van ons aan mee. Dit waren korte afstanden en wij waren er om op ze te letten en ze natuurlijk heel hard aan te moedigen. Zondag was dan de echte Iron Man. Om 8 uur ’s ochtends stonden wij de fietsers al aan te moedigen die langs kwamen. Een aantal mensen deden de Iron Man voor de kinderen en wij hebben ze naar de finish geschreeuwd. Aan het einde van de dag had ik geen stem meer over, maar het was echt een super gaaf evenement om bij te zijn. Ik had dit zeker niet willen missen. Het is zo vet om te zien hoe gedreven deze mensen zijn om het te halen, allemaal om hun eigen redenen. Mijn respect hebben ze in ieder geval!

Het weekend na de Iron Man was het mijn eigen beurt om hard te lopen. Sinds een lange tijd zonder sporten was ik benieuwd hoe dit zou gaan. Samen met Lotte, Rianne, Gianna en Angela heb ik de Glow Run gedaan. De Glow Run was een run voor mensen die blind zijn. Dit was ’s avonds en we hadden onszelf al geschminkt met glow face paint. Tijdens het lopen werd er verf op je gespoten, of zoals bij Lotte en mij: een hele emmer over je heen gegooid.. Het was echt heerlijk om weer te kunnen sporten zonder pijn en erna ook nog een leuke afterparty vol te houden. Het voelt echt top om na zo’n lange tijd eindelijk weer wat te kunnen doen.

Na één run is het voor mij natuurlijk niet genoeg, dus ging ik de week erna met Lotte weer een run doen. Dit keer de Chocolate Run tegen kinder- en vrouwenmishandeling. Deze run was ook 5 km net als de Glow Run. Tijdens het rennen kregen we chocola en na de wedstrijd werden er prijzen verloot. En weer geen pijn na het rennen, dus happy me :)

Het weekend erna was ik weer weg. Iedereen in Nederland zou Koningsdag gaan vieren en wij baalden een beetje dat we dat moesten missen. Maar niet getreurd, wij konden Koningsdag vieren in Kaapstad, ook niet verkeerd! Op vrijdag zijn we er met zijn vieren heen gereden (Lotte, Rianne, Angela en ik). We sliepen in een backpackers hostel aan Long Street, zo ongeveer de drukste straat van Cape Town met barretjes, hotels en restaurants. Zaterdagochtend ben ik samen met Lotte op pad gegaan door Kaapstad. We zijn naar een oud kasteel geweest en in het begin was het niet echt heel boeiend. Later kwamen we erachter dat het een feestdag was voor Zuid-Afrika. Ze vierden het 20jarig jubileum van hun vrijheid. Er waren allemaal optredens in het kasteel en er hing een erg gezellige sfeer. Lotte en ik zagen toen een aantal mannen bij een bar bier en wijn drinken. Wij vonden dat wel een goed idee en gingen op zoek hoe we daar moesten komen. Dit ging niet helemaal goed en het duurde even maar uiteindelijk hadden we het gevonden. Staan we bij de bar om drinken te bestellen, vraagt de barman waar we vandaan komen. Dus wij gewoon heel leuk zeggen: Jaaa, uit Nederland. Maar we werden op tijd onderbroken en een van de luitenants (het was een bar voor de legermensen). Hij vertelde de barman dat wij zijn kinderen waren en zo kregen we ons bier. Diezelfde man kwam later naar buiten en vertelde dat wij er eigenlijk helemaal niet mochten zijn en dat het meer iets was voor de belangrijke mensen. Maar omdat wij toch het lef hadden gehad om naar binnen te lopen, mochten we er blijven. Hierdoor hadden we perfect uitzicht voor alle optredens, hadden we weer goed geregeld.

’s Avonds stond onze Kingsdayparty geplant. We hadden gezien op de site dat het een heel groot feest zou zijn met dj’s, lasers, face paint en weet ik veel wat. Nou viel me dat even tegen, het was in een klein barretje en er hingen een paar oranje slingers. We hoorden dat er in het centrum van Cape Town een leuker feestje was dus toen zijn we daar heen gegaan. En of dat een leuk feestje was! Nick en Simon, Marco Borsato, de polonaise, hoe Nederlands wil je het hebben. Het was echt heerlijk en we hebben allemaal goed genoten!

Na een goed feestje op de zaterdag, konden we zondag weer vroeg ons bed uit. We hadden namelijk een wijn tour geplant door Stellenbosch, de wijn omgeving bij Cape Town. We hadden een tourguide, genaamd Bruce, de meest gestoorde man ooit ontmoet. Maar wat een heerlijke vent en wat een heerlijke dag. De bus was gemixt met veel verschillende landen; 2 meiden uit Australië/Nieuw-Zeeland, 2 Belgen, 2 Canadezen, een Fransman en dan wij, de 4 Dutchies. Na 25 wijnen geproefd te hebben op vier verschillende wijnproeverijen besloten de Belgen dat het nog niet genoeg was geweest. We zijn toen nog met de hele groep uit eten geweest bij een Belgisch café en daar gingen ze over op het proeven van de verschillende Belgische bieren. Onze lieftallige leraar Belg, Benjamin, vertelde over elk biertje wel weer een ander leuk verhaal. Het was een heerlijke dag en het was super leuk om deze mensen allemaal te ontmoeten!

Op maandag gingen we de Tafelberg beklimmen. Het was echt super warm en we zagen er een beetje tegenop, maar we moesten het halen! Lotte en ik besloten samen te lopen omdat we het snel wilden doen en Rianne en Angela liepen samen achter ons. Op een gegeven moment kwamen Lotte en ik erachter dat we iets te enthousiast waren begonnen en moesten dus wat vaker stoppen. Dit ook omdat we in de volle zon liepen en er geen vleugje wind te bekennen was. Uiteindelijk waren we binnen 1 uur en 45 minuten boven. Eenmaal boven gekomen wisten we niet zo goed welke kant we op moesten om naar de kabelbaan te gaan waarmee we naar beneden zouden gaan. We dachten we volgen de mannen voor ons wel, die weten het vast wel. Misschien hadden we dat niet moeten doen. We bleven lopen en lopen en zagen maar geen kabelbaan. Wat bleek, dat was de andere kant op. Geluk bij een ongeluk zijn we toen wel op het hoogste punt van de Tafelberg aangekomen, maar we moesten ook nog het hele stuk terug. Na 2 uur rondgelopen te hebben op de Tafelberg hadden we eindelijk Rianne en Angela gevonden en konden we naar beneden. Als ik ooit nog een keer de Tafelberg op ga, ga ik nooit meer met die kabelbaan naar beneden. Ik vond het echt helemaal niks. Dat ding draaide rond en dat betekende soms dat je geen raam voor je snufferd had. Ik was expres bij de deur gaan staan zodat ik snel naar buiten kon, maar dat ding draaide dus weg goed idee.. Eenmaal beneden moesten we nog haasten, want we hadden met Yentl afgesproken om op de champagne boot naar de zonsondergang te gaan kijken. De champagne was goed, de zonsondergang; niet gezien. We zaten aan de verkeerde kant van de berg denk ik, want er was niks te zien.

De volgende dag ging ik met Rianne en Lotte naar Robbeneiland. Het eiland waar Nelson Mandela in de gevangenis heeft gezeten. We moesten hierheen met de boot en het was niet echt top weer. Het was uiteindelijk een trip van een uur met de boot en ik was erg blij dat ik weer op het vaste land stond. Ik zag meteen al op tegen de terugreis. Op Robbeneiland kregen we een tour in een bus met een gids. Hij liet ons Robbeneiland zien en zette ons uiteindelijk af bij de gevangenis. In de gevangenis kregen we een rondleiding van een ex-gevangene. Dit was allemaal erg interessant om te horen, hoe hij het allemaal heeft ervaren en wat er allemaal gebeurde. ’s Avonds zijn we nog met zijn allen uitgegaan omdat het onze laatste avond in Cape Town was.

Op woensdag zijn we, voordat we naar huis gingen, eerst nog naar Boulders Beach geweest. Dit is een strand met allemaal pinguïns. Dit was allemaal niet heel erg speciaal, want we konden niet heel dichtbij komen. Erna zijn we nog door gereden naar Kaap de Goede Hoop. Dit moesten we natuurlijk even gezien hebben voordat we terug naar PE zouden gaan. Na hier foto’s gemaakt te hebben, zijn we weer naar huis gereden. Waarschijnlijk allemaal een keer geflitst, dus we zijn benieuwd naar de foto’s!

Na Kaapstad hadden we twee dagen rust voordat we weer op reis zouden gaan. Dit keer stond een roadtrip langs de Wild Coast gepland met Aiko, Rozanne, Rianne, Lotte, Gianna en Angela. De eerste stop was Chintsa en dat was nog een hele klus om dat te vinden. We dachten dat we al te ver waren gereden, dus waren we weer terug gereden. Bleek uiteindelijk dat we nog 500 meter van de afslag waren toen we waren omgekeerd. Uiteindelijk hadden we onze lodge gevonden na een heerlijke bumpy ride, maar het zag er super mooi uit. Het weer was ook erg mooi dus we besloten om te gaan chillen op het strand wat bij de lodge hoorde. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in Chintsa zelf en erna hebben we een aantal drankjes gedaan in het café bij de lodge. Na een gezellig avondje zijn we de volgende dag vertrokken richting Coffee Bay. Eerst zouden we naar Bulungula gaan, maar ook dat konden we weer niet vinden, dus besloten we om twee nachten in Coffee Bay te verblijven. De eerste middag zijn we naar het strand geweest en hebben Lotte en ik een avontuur beleefd in het water met de honden. We wilden naar het strand aan de overkant lopen, maar door het water heen. In het begin leek het een goed idee, totdat we dieper in het water kwamen en het bleek dat er overal rotsen waren. De golven waren ook een beetje te sterk waardoor we elke keer omvielen en toch maar besloten om terug te gaan. Dit ging niet helemaal zonder kleerscheuren en onze handen zaten onder het bloed, maar we hadden het in ieder geval naar ons zin. ’s Avonds hebben we met z’n allen gegeten in het hostel en erna spelletjes gespeeld met de mensen die we daar hadden ontmoet, wederom Duitsers. We besloten om de dag erna naar Hole in the Wall te gaan en de Duitse jongens gingen met ons mee. Uiteindelijk zouden we met een groep van 11 gaan, wat ook wel iets veiliger was.

De volgende ochtend vertrokken we om 9 uur richting Hole in the Wall. In het begin ging het allemaal erg voorspoedig, totdat we niet meer zeker wisten waar we heen moesten. Lotte en ik zeiden toen dat wij verderop wel even zouden kijken of we daar heen moesten en de rest zou op ons wachten. Aangezien Lotte en ik een perfect team zijn met domme dingen doen, was dit weer een van onze stomme ideeën. Ik klom eerst naar boven en Lotte was een paar meter onder me. Op een gegeven moment gleden alle stenen onder mijn voeten weg in Lotte haar richting en hing ik alleen nog met mijn handen aan de berg. We besloten toen dat het misschien toch niet zo’n goed idee was om die weg te nemen dus gingen we weer terug naar de groep. Een van de jongens was al ergens anders naar boven geklommen, wat ook niet de goede route was maar wel een uitdaging. De helft van de groep besloot toen om de goede route te nemen en Lotte, Aiko, Gianna, Paul en ik besloten achter Mark aan te gaan. Op een gegeven moment vonden Aiko, Gianna en ik het wel mooi geweest en zijn wij naar de goede route gelopen. Ik had Lotte toen gebeld dat wij boven zouden wachten. Er waren alleen twee routes dus ze waren ons misgelopen. En wij zaten daar maar te wachten. Uiteindelijk kregen we elkaar weer te pakken en gingen we opzoek naar de rest van de groep. Alleen Lotte en Paul waren nog daar en toen zijn we met zijn vijven verder gelopen. En elke keer weer namen we de verkeerde route. We konden elke keer wel verder, maar op een gegeven moment was dat ook niet meer mogelijk. We moesten door het water naar de overkant, maar we hadden twee honden bij ons die dat niet konden. Dus moesten we weer terug. Uiteindelijk na 5 uur hebben we Hole in the Wall gevonden en hebben we daar nog even gezwommen. Daarna werden we opgehaald door een man van Coffee Shack om weer terug te gaan naar het hostel. ’s Avonds hebben we weer een zonsondergang bekeken vanaf de verkeerde kant, dus dat was wederom erg mooi! Na het eten hebben we weer spelletjes gespeeld, maar we gingen er nu wat vroeger in want de dag erna zouden we weer vroeg vertrekken naar het volgende plaatsje.

Dinsdagochtend vertrokken we naar Port Shepstone, een klein plaatsje anderhalf uur bij Durban vandaan. Ook hier hadden we weer moeite met het vinden van ons hostel, maar uiteindelijk kwamen we weer bij een mooie plek uit. Het was er erg rustig en we waren met twee jongens de enige gasten. ’s Avonds bleek het uiteindelijk beter te worden want allemaal lokale jongeren kwamen bij ons een drankje doen. Het was een erg gezellige avond, wat eindigde in een nachtelijke duik in de zee. De volgende dag zijn we naar Orbi George gereden omdat we wilden ziplinen. Deze bleek dicht te zijn vanwege onderhoud dus besloten Lotte en ik dat we wilden gaan zwemmen in het riviertje onder aan de berg. We waren al twee keer verkeerd gelopen en wisten echt niet meer hoe we er moesten komen. Twee mensen hebben ons toen meegenomen in de auto terug omdat we anders weer ver moesten lopen. We hebben het toen nog een keer nagevraagd en hadden uiteindelijk de goede weg gevonden. Het was nog een aardige klim naar beneden en we waren een beetje bang voor slangen, maar die kwamen we op de heenweg niet tegen. Wel werden we bekogeld door de apen die boven ons in de bomen besjes zaten te eten, maar daar konden we wel om lachen. Eenmaal aangekomen bij het water leek het ons leuk om een duik te nemen. Totdat we het water voelde, het was echt ijs en ijskoud. Dus we zijn er alleen heel snel ingegaan omdat we toch vonden dat we het moesten doen. Daarna zijn Lotte en ik weer omhoog geklommen. Dit ging erg goed totdat we een geluid hoorden. We hoorden dat er heel dicht bij ons een slang zat en we verstijfden allebei meteen. We kwamen erachter dat dit ook nog best wel een grote slang was, dus heel stoer waren we op dat moment niet meer. We zijn toen sneller dan ooit naar boven geklommen en weer op zoek gegaan naar de meiden. Na dit tripje zijn we verder gereden naar Durban waar we de volgende twee nachten zouden verblijven. Ook hier konden we het weer niet vinden, waardoor we in het donker aankwamen. De meiden zijn toen nog uit geweest maar Lotte en ik hebben alleen een drankje gedaan met de andere gasten van Hippo Hide.

De volgende dag in Durban zijn we naar uShaka gegaan. Dit is een heel groot aquarium/waterpark in het centrum van Durban. We zijn naar een dolfijnenshow geweest, het aquarium en een zeehondenshow. Hierna zijn we naar het waterpark gegaan. Hier hadden ze masterlijk veel glijbanen en ik voelde me net een kind. Uiteraard wilden we ze natuurlijk allemaal proberen, maar ik ben ook een aantal aardig bang geweest in de glijbanen. Bijvoorbeeld een hele steile glijbaan, waar ik uiteindelijk blauwe plekken op mijn kont aan heb overgehouden. We hebben een topdag gehad en zijn ’s avonds nog uiteten geweest in een Italiaans restaurant. En wederom hadden Lotte en ik een goed idee. We dachten dat er een soort olijfolie op tafel stond, maar we konden het niet helemaal plaatsen. Dus ik proeven en in het begin was het best lekker, maar daarna stond ik helemaal in de fik. Ik zei tegen Lotte dat ze het ook even moest proeven, haar gezicht was onbetaalbaar. Beiden helemaal in de fik en zelfs na water voelden we onze lippen nog niet helemaal. Het eten verder was erg lekker en we gingen nog even een drankje doen in een club daar. Dit was een beetje een tegenvaller dus we lagen lekker op tijd in bed.

Vrijdag vertrokken we naar Bulungula. Dit was dezelfde weg naar Coffee Bay alleen was dit een bumpy ride over een onverharde weg voor zo ongeveer 5 uur in het donker. Ik reed voorop met Angela en Gianna in de auto en Lotte reed in de auto achter me met Rianne, Rozanne en Aiko. Ik kon echt bar weinig zien en zelfs mijn grote lichten hielpen niet echt. Wat waren we blij toen we eindelijk op de plaats van bestemming waren! Vanaf daar moesten we nog met onze bagage lopen naar onze lodges. Na zo’n lange rit was dat aardig afzien! Eenmaal aangekomen stond er zelfs nog eten voor ons klaar, dat was wel heel erg lief! We hebben nog even bij het kampvuur gezeten en zijn toen heerlijk gaan slapen. De volgende dag begonnen we met een ontbijt met heer Xhosa brood, lekkerste brood ever. Daarna werden we opgehaald voor de Woman Power Tour. We werden eerst geschminkt en kregen een soort hoofddoek op, daarna gingen we naar een riviertje en hier gingen we water halen. We moesten terug lopen met het water op ons hoofd, nog aardig lastig maar wel erg leuk om te doen. Daarna gingen we hout zoeken voor het vuur om te kunnen koken, ook dit moesten we weer op ons hoofd meenemen. Hierna kregen we een lunch en gingen we weer terug naar onze lodge. ’s Middags hadden we ook nog een Village Tour gepland. Een lokale bewoonster nam ons mee naar een aantal huizen en daarna gingen we local beer drinken in de pub/supermarkt. Dit was mais bier en het was nou niet echt het lekkerste bier wat ik ooit op heb.. ’s Avonds hebben we wat gegeten bij de lodge en gechillt bij het kampvuur. Lotte en ik sliepen met twee Afrikaanse mannen in een huisje en de andere meiden sliepen met elkaar in het andere huisje. We hebben nog de grootste lol gehad in het huisje voordat we gingen slapen en daarna hebben we genoten van hun gesnurk.

Zondag was het weer tijd om terug te gaan naar PE. We waren er allemaal ook wel erg aan toe! Ik ben nog nooit zo blij geweest om weer in mijn eigen bed te kunnen slapen. Maandag begon de laatste week van onze lieftallige Belgjes. We zijn dinsdag met zijn allen naar Barney’s geweest om onze karaoke avonden af te sluiten met ons favoriete liedje, wat altijd gezongen wordt in de taxi, WANNABE! Na een heerlijk avondje, zijn we redelijk op tijd weer in bed beland. Woensdag zijn we met een hele groep uiteten geweest als afscheid van de Belgen. En donderdag was dan onze laatste stapavond met onze minions. Ik heb van jullie genoten meiden!!

Maandag 12 mei ben ik ook weer begonnen met handballen. Ik heb maandag en dinsdag met de P.E. Vikings meegetraind, wat erg zwaar was. De training was zo zwaar omdat Lotte en ik dus nieuw waren. Het was wel erg leuk. Vrijdag hadden we meteen een wedstrijd met ons team. We hebben dik gewonnen, maar het was wel even wennen weer. Het voelde wel goed dat ik het nog steeds een beetje kan :)

Zaterdag 17 mei was de open dag bij MTR Smit. Het was een 60’s thema dus wij hadden allemaal ons verkleed met gestipte rokjes en een haarbandje. Waren we uiteindelijk de enige die verkleed waren, beetje jammer. Ik heb de hele dag jaffles verkocht, dit zijn twee boterhammen op elkaar met curry mince erin. Erg lekker! We stonden allemaal bij een ander kraampje om dingen te verkopen om geld in te zamelen voor MTR.

Maandag 19 mei was er weer een training. Ik kwam toen te hard neer tijdens het spelen en had weer erg last van mijn knie. Dinsdag ben ik toen naar de dokter gegaan en die gaf mij de keuze: of alleen medicijnen of ook een xray laten maken. Ik ben toen toch maar naar het ziekenhuis gegaan voor een xray, maar er was gelukkig niks verkeerd aan mijn knie. Dat kwam goed uit want het weekend erna zouden we de kwalificaties hebben voor het nationaal kampioenschap in Kaapstad.

Zaterdag was het dan zover, het Eastern Cape Handball Tournament. Om 10 uur waren we in de sporthal, maar nog niet alle teams waren er. Uiteindelijk begonnen we om 11 uur. Zowel het mannen als het vrouwen team van de P.E. Vikings deden hieraan mee. De eerste wedstrijd was meer rugby dan handbal. Ik werd de hele tijd bij mijn broek en string gegrepen en van mijn shirt was ook vrij weinig over. Gelukkig hebben we nog wel gelijkgespeeld. De andere wedstrijden waren iets minder hard, maar ook niet echt zoals ik gewend was. Maar we hebben ze wel gewonnen. We moesten eigenlijk nog 1 wedstrijd spelen, maar dat team was al naar huis gegaan. Hierdoor zijn we tweede geworden, maar we gaan alsnog door naar de nationale kampioenschappen. Om half 1 ’s nachts was de laatste wedstrijd van het mannen team. Eigenlijk moesten wij toen spelen en de mannen erna pas, maar gelukkig kon het nu iets eerder. Ik was de scheidsrechter bij die wedstrijd en dat was misschien niet het beste idee. Ik wist echt niet meer hoe of wat, maar gelukkig wonnen de P.E. Vikings heel dik! Onze mannen zijn eerste geworden, wat betekend dat allebei de teams eind juni naar Kaapstad gaan voor de nationale kampioenschappen!!

Deze week is er verder niet heel veel speciaals, behalve zondag.. Want dan komen eindelijk mijn ouders naar Zuid-Afrikaaaaa!!! Ik heb er echt super veel zin in om ze hier alles te laten zien en om leuke uitstapjes te doen. Ik zal erna wel weer een verslag plaatsen als ik het niet vergeet. Als mijn ouders weg zijn, is het helaas nog maar een maandje Zuid-Afrika voor mij :( Het liefst blijf ik hier nog langer, maar het geld raakt op en ik vind het ook wel weer fijn om naar huis te gaan!

See you later alligator, in a while crocodile, not to soon big baboon!

Liefs,

Megan